همانیم که مدام به آن می پردازیم.پس تعالی ، نه عمل ، بلکه عادت است.

«ارسطو»

عادت ، اصلی درونی شده است.به ویژه اگر بخواهیم در باره عادت مؤثر بودن گفتگو کنیم با قانونی طبیعی – مانندسایر قوانین طبیعت- سروکار داریم.گاه میتوانیم آنرا «اصول» بخوانیم.

عادتهای مؤثر: اصول و الگوهای درونی شده رفتار

دانش یعنی این که بدانیم چه کاری را باید انجام دهیم.

مهارت یعنی اینکه بدانیم به چه شیوه ایی آن کار را انجام بدهیم.

اشتیاق یعنی اینکه میل به انجام آن کار را داشته باشیم.

شاید در مورد نوجوانی که دوران دشوار هویت یافتن خود را پشت سر میگذارد و با خانواده اش احساس بیگانگی میکند شاید بدانیم چه کاری را باید انجام دهیم. شاید میل هم داشته باشیم که کمک کنیم . اما شیوه اجرا (چگونگی انجام دادن ) را ندانیم و مهارت این کار را نداشته باشیم. در این صورت با یک عادت مواجه نیستیم. شاید مهارت کار را هم داشته باشیم ، اما مایل به انجام دادن آن نباشیم ، در این صورت باز هم با یک عادت مواجه نیستیم.

هوراس مان – آموزگار بزرگ – گفته است:

«عادتها همچون ریسمان ضخیم شاه سیم اند. هرروز رشته ای از آنها را میتنیم و چندی نمی گذرد که دیگر نمی توان آن را شکست.»

شخصاً با بخش آخر این گفته موافق نیستم. چون میدانم میتوان عادتها را شکست و کنار گذاشت . میتوان عادتها را آموخت و همچنین آنها را فراموش و ترک کرد و بجای آنها عادتهای تازه ای را آموخت. البته این را نیز میدانم که این امر یک شبه پیش نمی آید و مستلزم فرایند و تعهدی عظیم است ، زیرا اصلاحی سریع  و آنی نیست.

شکستن عادت ، از بسیار جهات به سفر آپولو می ماند. زیرا فضا نوردان می بایست از حیطه قوه جاذبه زمین خارج می شدند که نیروی مصرفی در چند ثانیه اول چندین برابرنیروی مصرفی سفر به ماه و برگشت به زمین بود. این امر مانند شکستن یک عادت است که باید از حوزه قوه جاذبه آن بیرون رفت و آنگاه انسان ناگهان چه احساس آزادی و شگفتی را تجربه میکند.

در مصاحبه با یکی از فضا نوردان در جواب سؤالی که پرسیدند « سفر به ماه و جدا شدن از زمین چگونه بود ؟» پاسخ داد:

همچون نخستین دم و بازدم نوزاد ، و آنگاه اوج آن آزادی که انسان می تواند تجربه کند : زمانی که دیگر به سوی قوه جاذبه زمین کشیده نمی شود.» اما برای تجربه آن آزادی ، برای جدا شدن  و کندن از قوه جاذبه زمین – قوه جاذبه عادت – باید بهای آن را پرداخت و پرداخت این بها مستلزم تعهدو محاسبه هزینه هاست.

بیشتر مردم طالب راه حلهای فوری و سریع و یک شبه هستند.( قابل توجه کسانی که برای رسیدن به هدفشان صبرو حوصله بخرج نمیدهند و با بکار گیری امکانات موجود و انتخاب هدف معین به مقصود برسند . بدیهی است که این امر مستلزم ایجاد تغییر برداشت  از نوع کوآنتومی است. لذا بدون هیچ تغییری در روند زندگی طبیعی از ادامه مسیر بازمانده و روی به کارهای کاذب از جمله شرکت در بازی گلد کوئست می آورند، فقط به امید اینکه یک شبه ره صدساله را بپیمایند و به آمال خود دست یابند.«قبلاً در این باره توضیحاتی ارائه گردیده» ).(مانند کتابهای خود یاری که راه حلها یا پیشنهادهایی را عرضه می کنند.) وعده هایی برای اصلاحها و چاره های آنی می دهند. مشکل اینجاست که اینگونه راه حلها فقط به درد مسایل بحرانی و مشکلات اضطراری میخورند.

این مانند پرداختن به بیماری حاد و بیماری مزمن است .

بیماری حاد معمولاً با درد  همراه است . بیماری مزمن ریشه دار است و مداوم.

بیشتر مردم به مداوای بیماری حاد سرگرمند . می خواهند دردشان فوراً تسکین یابد – این امر باعث سرگرم شدن و آوردن فشار بیش از حد به خودمان میشود و نه تنها نتیجه بخش نیست بلکه باعث غفلت از بیماری مزمن و راه حل درمان ریشه بیماری میگردد و وضعیت مزمن را خرابتر و خرابتر میکند.

در اینجا توصیه میکنم راه حلهای فوری را باور نکنید ، زیرا بر خلاف قوانین طبیعت است.

تنها راه خرمن کردن محصول در پائیز ، کاشتن بذر آن در بهار و آبیاری و پرورش و مراقبت از آن در تابستان است.

این هفت عادت اساسی و بنیادی اند ، نه هفت اختیار انتخابی و همه انسانهای مؤثر وکار آمد صاحب این هفت عادتند . زیرا این هفت عادت به درمان مشکلات مزمن و ایجاد امکانات تازه می پردازند. مجالهای هیجان انگیزی که می توانند قدرت درون و خلاقیت انسان را شکوفا و نمایان سازند.

ادامه دارد.....